در حالی که ما آمریکایی‌ها تمایل داریم به پولکی کرمانی از نظر نمایش‌های سوپرمارکت‌ها و فروشگاه‌های رفاه فکر کنیم، این خانواده شیرین آشپزی دودمان بسیار گسترده‌تر و پیچیده‌تری ارائه می‌دهد.
مورخان مواد غذایی پیشنهاد می کنند که اولین شیرینی ها به عنوان نوعی درمان پزشکی برای مشکلات گوارشی مصرف می شد. قطره های سرفه و چوب نعناع امروزی از این سنت سرچشمه می گیرند. با پیشرفت زمان و تکنولوژی، هنر شیرینی پزی نیز پیشرفت کرد.
کلمه انگلیسی «پولکی» از «قندی» عربی گرفته شده است که به معنای چیزی است که با شکر درست می شود. در واقع، اولین پولکی ها آجیل، دانه ها و میوه های با روکش شکر بودند. عناب، شیرین بیان و گل ختمی نمونه های بارز طب باستانی هستند که تبدیل به آب نبات مدرن شده اند. کنسروها و کنسروها (میوه‌هایی که در شکر نگهداری می‌شوند) در نهایت به نوع غذای خودشان تبدیل شدند.
معمولاً نان تست جفت شده یا بین کوکی ها و کیک ها پخش می شود. «همه مردمان دوران باستان قبل از اینکه شکر داشته باشند، از عسل شیرینی درست می کردند: چینی ها، هندی ها، مردم خاورمیانه، مصری ها و سپس یونانی ها و رومی ها از آن برای پوشاندن میوه ها، گل ها و دانه ها یا ساقه های آن استفاده می کردند.
گیاهان، برای نگهداری از آنها برای استفاده به عنوان ماده ای در انواع شیرینی هایی که هنوز در آن کشورها ساخته می شود. به نظر می رسد که پس از آن تهاجمات بربرها اروپا آنها را برای مدتی فراموش کرد، مگر اینکه در برخی از دربارهای ثروتمند محصولات شرقی خورده می شد… در اوج قرون وسطی شیرینی ها دوباره ظاهر شد، در ابتدا در سفره های ثروتمندان… در واقع.
شیرینی‌پزی آن زمان به‌عنوان پیوند ادویه‌ها و شکر آغاز شد و هدف آن این بود که عملکردی درمانی یا حداقل پیشگیرانه داشته باشد، به عنوان کمکی به مشکلات گوارشی ناشی از مصرف بیش از حد مواد غذایی که نه خیلی تازه بود. نه خیلی متعادل… مهمان ها عادت داشتند این شیرینی ها را به اتاقشان ببرند تا در شب ببرند. آنها در جعبه های کوچک یا دراژوها قرار داشتند…”
